William Wegman – Being Human
Reclameborden aan de kant van de weg trekken mijn aandacht. Tegen een knalrode achtergrond poseert een melancholisch kijkende hond. Een Weimaraner, zo te zien. Gekleed in een rood-roze gemêleerde trui met een felrode broek. Om de hals een rode kralenketting, de handen nonchalant in de zakken gestoken.
Het blijkt een aankondiging te zijn voor de overzichtstentoonstelling Being Human van de Amerikaanse fotograaf William Wegman in Fotomuseum Den Haag. Door de opvallende foto’s die hij van zijn honden maakte, staat hij ook wel bekend als ‘de hondenfotograaf’.
“Daar gaan we naartoe!”, zeg ik enthousiast tegen mijn hond, die zoals gewoonlijk naast me zit in de passagierszetel en nu verheugd opveert. “Nee, jij mag niet mee!, zeg ik beslist. Onmiddellijk kijkt ze net zo treurig als de hond op het reclamebord.
Casual, 2002, color polaroid © William Wegman
Fotomuseum Den Haag is gevestigd naast Kunstmuseum Den Haag. Buiten bekijk ik de twee karakteristieke museumgebouwen aan de vijver, waarin het water omhoog spat. Ik krijg zowaar een vrolijk vakantiegevoel onder mijn parapluutje.
Wanneer mijn tijdslot is aangebroken loop ik -in alle rust- met een kek gebloemd mondkapje voor- door de tentoonstelling Being Human om de tientallen foto’s te bekijken die de Amerikaanse fotograaf William Wegman (1943) de afgelopen veertig jaar maakte van zijn Weimaraner honden.
Er zijn natuurlijk de portretten te zien waar ik speciaal voor gekomen ben, waarop de fraaie, grijsbruine jachthonden bijna menselijk staan afgebeeld. Ze poseren als boerenjongen met geblokt overhemd naast een meelzak, als een modieuze jongedame met parelketting of als een stoere hondenuitlater in weerbestendige kleding. Mooie foto’s zijn het. Ontroerend, grappig en licht ironisch.
Farm Boy, 1996, color polaroid © William Wegman
Maar het zijn de foto’s waarop Wegman de honden heeft gefotografeerd in betrekkelijk eenvoudige composities, die uiteindelijk – heel verrassend- de meeste indruk op mij maken.
Een hond staat rechtop tegen een zwarte kubus, óf twee hemelsblauwe vierkante blokken waar een hond op staat. En het werk Ocean View, waar een hond, gezeten op een gele plastic stoel, uitkijkt over een blauwe verte. Wegman speelt hier overduidelijk met kunststromingen. Het zijn krachtige beelden met een hoofdrol voor zijn bijzonder fotogenieke honden.
Wegman is een veelzijdig kunstenaar. Hij schildert, schrijft kinderboeken en maakt videokunst. Maar het zijn toch vooral de foto’s van zijn honden die hem wereldberoemd maakten.
Zijn eerste hond, Man Ray, vernoemd naar de favoriete artiest van de fotograaf, wilde graag aandacht van zijn baas door voor hem te poseren. Dat nam steeds serieuzere vormen aan. Uiteindelijk werkte het tweetal elf jaar samen.
Dog-walker, 1990, color polaroid © William Wegman
Honderden geënsceneerde foto’s maakte Wegman van Man Ray én van de vele andere Weimaraner jachthonden met wie hij daarna zijn leven deelde. Hij maakte de opnamen met een polaroid instant camera. Maar dan wel één met het formaat van een flinke ijskast. Deze direct-klaar-foto’s, met het ook al flinke formaat van 51 x 61 cm, zijn duidelijk herkenbaar; ze hebben aan de onder- en bovenkant een soort rafelrand en de kleuren zijn warm en intens. Vanaf 2007 stapte Wegman over op digitale fotografie.
In een interview zegt Wegman over de samenwerking met zijn honden; ”Ik vergeet nooit dat ze honden zijn. Ik leen ze gewoon even. Dat lijken ze leuk te vinden.” Dat geldt in ieder geval voor mij! Ik heb genoten van deze prachtige tentoonstelling. Being Human – William Wegman is nog te zien tot 3 januari 2021.
Meer lezen over kunst? Ga naar Weids! Vertrouwde verten