The Human Voice
The Human Voice.
Tijdens de lockdown maakte de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar een korte film met slechts één speler. Deze film, The Human Voice, duurt een half uur. Maar in die dertig minuten spatten de emoties en de kleuren van het televisiescherm. Ik ga compleet kopje onder!
The Human Voice is vrij gebaseerd op het beroemde toneelstuk La voix humaine (1930) van Jean Cocteau. Een eenvoudig maar zwaar geladen verhaal; een wanhopige vrouw telefoneert met de man die haar verlaten heeft. Het werd al vele malen gespeeld en verfilmd. Begrijpelijk want waar het stuk voor actrices een schitterende proeve van bekwaamheid betreft, is het voor regisseurs een uitdaging om een eigentijdse draai aan het stuk te geven.
Met The Human Voice is regisseur Pedro Almodóvar daar uitstekend in geslaagd. En ook de expressieve Britse actrice Tilda Swinton laat in dit drama uitstekend zien wat zij in haar mars heeft. Adembenemend speelt zij de hoofdrol; de vrouw met liefdesverdriet.
Goed, díe vrouw dus. We zien haar eerst in een prachtige rode jurk. Als de camera inzoomt op haar gezicht, zien we hoe verdrietig ze kijkt. En plotseling is haar jurk zwartgekleurd. Vervolgens gaat ze, gekleed in een blauw mantelpak, en vergezeld door haar hond Dash, de enige andere speler van belang in deze film, een bijl kopen. De verkoper wikkelt er zorgvuldig een papier omheen.
Thuis snuffelt de hond, jankend, aan de koffers die in de hoek van de woonkamer klaarstaan. In het prachtige, kleurrijke interieur -kleur is nooit afwezig in de films van Almodóvar – neemt de vrouw plaats op de sofa en rangschikt zorgvuldig haar dvd’s en boeken op de salontafel.
“Er was een moment, vier jaar achter elkaar, tot drie dagen geleden, dat ik op je wachtte terwijl ik een dvd keek of een boek las. En je kwam altijd terug. ……………… Tot drie dagen geleden.”
Rusteloos drentelt ze door de kamers. De hond sjokt jankend met haar mee. Ze wisselt van kleding, rangschikt wat spullen, gaat met de bijl het kostuum van de man te lijf en slikt een handvol pillen. Grote rode en gele pillen. De telefoon wekt haar uit een diepe slaap. Ze doet ‘oortjes’ in en voert een lang gesprek met de man die haar verlaten heeft. Ze houdt zich flink, doet alsof ze haar emoties onder controle heeft. Theatraal beweegt ze door de ruimte -ze is zelf actrice- rookt, drinkt grote glazen whisky en evalueert hardop de relatie die ten einde is gekomen.
Ze breekt als ze begrijpt dat de man zijn koffers niet zelf komt halen. Emotioneel bekent ze hoe wanhopig ze is. ‘Ik was de afgelopen drie dagen een emotioneel wrak.’ Als de verbinding wegvalt kleedt ze zich nogmaals om. Booties, een stijlvolle, modieuze broek, een stoer zwart leren jack met spikes. De man belt opnieuw; bang en bezorgd dat de vrouw zichzelf iets aandoet. Maar wij weten inmiddels beter; hier staat een ijzersterke vrouw.
The Human Voice is de eerste Engelstalige film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar. De film is één groot kleurenspektakel, en dat begint al bij de titelrol. Met kleurig gereedschap zijn letters, namen, gelegd op een gifgroene achtergrond. Niet eerder zag ik de schoonheid van deze gewone artikelen uit de bouwmarkt.
Topactrice Tilda Swinton – die we eerder zagen in o.a. Io sono l’amore (2009), Moonrise Kingdom (2012) en The Dead Don’t Die (2019) – schittert, zoals gezegd, in The Human Voice. Gekleed in prachtige outfits speelt ze vol overgave haar rol in het kleurrijke decor. De woorden die zij spreekt zijn poëtisch en indrukwekkend. De begeleidende muziek van Almodóvars huiscomponist, Alberto Iglesias, sluit naadloos aan.
The Human Voice is méér dan een film. Het is tevens een aangrijpend toneelstuk en een prachtig schilderij. Het is een boeiend Gesamtkunstwerk dat je slechts kunt bekijken vanaf het puntje van je stoel.
The Human Voice, ES, 2020, Regie: Pedro Almodóvar
Te zien via streamingsdiensten: Vitamine Cineville voor pashouder , Picl en Pathé Thuis.
Pedro Almodóvar (1949) werd geboren in een klein Spaans dorp. In 1967 verhuisde hij naar Madrid, waar hij zich aansloot bij La Movida Madrilena, een kunstenaarsbeweging die zich sterk ontwikkelde na de dood van Franco in 1975. Het werk van de kunstenaars uit deze beweging werd als provocerend ervaren. Ook de films van Almodóvar kennen geen taboes. Prostitutie, homoseksualiteit, drugsgebruik en travestie komen regelmatig aan de orde.
Almodóvar wordt internationaal gewaardeerd. Zijn werk is vele malen bekroond. Met de film Todo sobre di madre won hij in 2000 een Oscar. (Beste-niet-Engelstalige film.) Enkele andere films van Almodóvar zijn: Hable con ella (2002), Volver (2007) en Julieta (2016). De film Dolor y gloria (2019) staat bekend als het meest autobiografische werk van de regisseur.
Nog meer kijktips? Lees dan over de avonturen van een herensynchroonzwemteam of de tips van een seriemoordenaar.